Witte ruis in organisaties
Het leest hilarisch, de columns van Japke d. Bouma. Ze schrijft dat ze, staand op een berg gedurende haar vakantie, besloot om niet verder te gaan met haar columns over kantoorjargon, maar dat ze thuisgekomen zoveel materiaal en daarin schrijnende voorbeelden vond, dat ze het zo ongeveer als haar plicht voelt om erover te blijven schrijven. Huddles, pipelines, denkhoedensessies, backlogs…lees haar artikelen laten je je verbazen, dan wel weer geheel up to date raken met hedendaagse werktaal. Japke nodigt uit tot dijen kletsen, of hoofd schudden, of ironisch beschouwen.
Ik vind er nog net iets meer van dan lachwekkend. In Organitopia noem ik dit soort gejargon ‘witte ruis’. Witte ruis resulteert uit hollen achter hypes, en beide zijn wat mij betreft dystopische fenomenen in organisaties. Napraten van modieuze kreten en motto’s zonder de moeite te nemen om na te gaan of ze relevant zijn en of men wel hetzelfde bedoelt kan een aantal ongewenste effecten hebben.
Witte ruis is ongewenst
Wanneer je jargon papagaait maar niet checkt (of durft te checken, want iedereen lijkt het al te weten) wat er precies wordt bedoeld, hoor je wel iets maar blijft het leeg om je heen en van binnen. Wanneer je constateert dat iedereen elkaar napraat maar niemand weet waar het over gaat, vind je je collega oppervlakkig en neem je ze niet helemaal serieus. Wanneer je waarneemt hoe snel jargon hot en dan weer not is, leidt dat tot de indruk dat niets echt van waarde is. Dat zijn allemaal hele ongewenste fenomenen die leiden tot ironie, zoals in het geval van Japke, of nog erger, tot vervreemding en uiteindelijk afhaken. In Organitopia pleit ik -onder andere – voor iets meer checken van zowel betekenis van nieuwe begrippen, als relevantie voor het dagelijks werk en de werkers.
Witte ruis, of white noise, is kort gezegd het testbeeld op je (oude) TV. Als je erop googelt kom je YouTube filmpjes tegen die niets anders dan witte ruis laten zien. Volgens het bijschrift vaak goed om bij in te slapen. In de oorlog werd of wordt het ook gebruikt als martelmethode, voor sensorische deprivatie, en/of om gedetineerden juist uít de slaap te houden. Volgens Wikipedia ook door Nederlandse militairen in Irak.
Wil je meer weten over Organitopia? Wil je wellicht meer weten over Werklust? Klik dan op één van de onderstaande links om door te gaan.